វ័យប៉ុនគ្នា សំណាងមិនដូចគ្នា

សំណាងគាត់មិនដល់គេ!
បើទោះបីជាមនុស្សម្នាក់ៗកើតមកមានសំណាង​​ និងវាសនាមិនដូចគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយចុះ ​ប៉ុន្តែវាហាក់ដូចជាអយុត្តិធម៌ពេកហើយ សម្រាប់ពួកគាត់ដែលរស់នៅលើទឹកទន្លេ ព្រោះ​ទទួលបានសេវាសាធារណៈមិនដិតដល់ដូចជាអ្នកនៅតាមតំបន់ទីប្រជុំជនប៉ុន្មានទេ​។ សាកស្រមៃមើល បើយប់ឡើងយើងឈឺ​​ ហើយត្រូវការពេទ្យ​​ តែបែរជាមិនមានគ្រូពេទ្យណាអាចមកជួយទាំងយប់បាន អ៊ីចឹងត្រូវធ្វើម៉េចទៅ? ការសិក្សាក៏មិនបានខ្ពស់​ និយាយឲ្យចំទៅ​នៅតាមតំបន់លើទឹក​ អញ្ចឹងមិនសូវមានគ្រូបង្រៀនច្រើនទេ ​ហើយថ្នាក់រៀនវិញ មានត្រឹមទី ​៦ ​​អីហ្នឹងអស់ហើយ បើចង់​រៀនតទៀត ​ទាល់តែឡើងទៅរៀននៅទីរួមស្រុក។ 

ភាគតិចណាស់ដែលក្មេងៗនៅទីនេះបានឡើងទៅរៀនបន្ត​ ព្រោះអីជីវភាពគ្រួសារមិនមានលទ្ធភាពឲ្យកូនៗពួកគាត់ទៅទេ​ប្រហែលជាពួកគាត់កើតមកក្នុងសង្គមតូចមួយដែលមានតែសហគមន៍រស់នៅជុំវិញខ្លួន និងអ្វីៗដែលប៉ាម៉ាក់គាត់បានប្រាប់ប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកគាត់មិនតូចចិត្តទៅនឹងជីវិតរបស់គាត់រាល់ថ្ងៃ។

អនុស្សាវរីយ៍ល្អៗដែលធ្លាប់មាន
ក្រោមផ្ទះគ្មានដី មិនបានរៀនសូត្រខ្ពង់ខ្ពស់ មិនមានសំណាងដូចក្មេងៗដទៃ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែអាចមានអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗជាមួយខ្លួនឯង គ្រួសារ មិត្តភក្តិ និងធម្មជាតិដែលខ្លួនរស់នៅជាមួយរាល់ថ្ងៃ។ កីឡាហែលទឹកត្រូវបានក្លាយជាទីពេញនិយមសម្រាប់បងប្អូននៅទីនោះ មុជទឹកបណ្តើរហែលទឹកលេងបណ្តើរជាមួយបងប្អូន សំលេងសើចក្អឹកៗប្រណាំងនឹងសំលេងចាបយំ មួយគ្រួសារញុំាបាយពេលល្ងាចជុំគ្នា​​​ ចែករំលែកម្ហូបគ្នា មិនថាតិច ឬ ច្រើន ឬក៏​ ពេលម៉ែស្តីឲ្យ គឺទៅអង្គុយមើលថ្ងៃលិចនៅខាងក្រោយផ្ទះម្នាក់ឯង របៀបសេដៗអីបែបហ្នឹង។ 

ប្រហែលជាស្ថានភាពក្មេងៗទាំងនេះលំបាក ​ឬក៏ មានក្មេងដទៃទៀត លំបាកជាងនេះផង​ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកសរសេរ​អត្ថបទនេះ គឺខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ដាស់តឿនអ្នកទាំងអស់គ្នា ថាក្នុងពេលវលាដូចគ្នា​ ពិភពលោកមួយជាមួយគ្នា ស្រុកទេសតែមួយជាមួយគ្នា តែមានមនុស្សឯទៀតច្រើនណាស់ដែលកំពុងតស៊ូ និងជួបស្ថានភាពលំបាកៗជាច្រើនតែពួកគាត់មិនបានបោះបង់ចោលទេ ហើយក៏គាត់មិនបណ្តោយឲ្យខ្លួនបាត់បង់ក្តីសុខសប្បាយដោយសារស្ថានភាពខាងក្រៅពេកដែរ។

ផ្តើមចេញពីខ្ញុំ
បើគិតឲ្យហ្មត់ចត់ទៅ ខ្ញុំមានជីវិតរស់នៅច្រើនជាងប្អូនប្រុសម្នាក់នេះស្ទើរតែជិត​​ ១០ ឆ្នាំ​ តែបើមើលទៅ

ពេលដែលខ្ញុំនៅវ័យប៉ុនៗគាត់​​ខ្ញុំតែងតែតូចចិត្ត ​​នឹងជីវិតរបស់ខ្លួនឯង​ ថាកើតមកមានមិនគ្រប់គ្រាន់ដូចគេ​ ឲ្យតែឃើញមិត្តភក្តិមានរបស់លេងថ្មី​ ដឹងតែចង់បានដែរ​ មានពេលសិក្សាគ្រប់គ្រាន់ហើយ​​ នៅមិនចង់ទៅរៀនទៀត។ ខុសអីពីប្អូនដែលផ្ទុយពីខ្ញុំស្ទើរគ្រប់យ៉ាង​​ តែគាត់នៅតែអាចរស់នៅយ៉ាងសប្បាយបន្តដំណើរទៅមុខយ៉ាងរឹងមាំ​បទពិសោធជីវិតរបស់គាត់បានកែប្រែការគិតរបស់ខ្ញុំ​ អាចឲ្យខ្ញុំរៀនចេះទទួលយកនិងរីករាយជាមួយអ្វីដែលកំពុងមាន​ ឲ្យតម្លៃ​​ និង​ថែរក្សា​មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួន​។​ សំណាងគាត់មិនដល់គេ​ មិនប្រាកដថាជីវិតគាត់គ្មានន័យឯណា។